شعر حزین لاهیجی برای امام حسین(ع)
تاریخ انتشار: ۲ شهریور ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۰۵۷۱۹۱
خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - محرم در شعر
ترکیببند عاشورایی «رستخیز قیامت!»
حزین لاهیجی
توفان خون ز چشم جهان جوش میزند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش میزند!
یا رب! شب مصیبت آرامسوز کیست
امشب که برق آه، رهِ هوش میزند؟
روشن نشد که روز سیاه عزای کیست
صبحی که دَم ز شام سیهپوش میزند...
بی نوشداروی دل غمدیدگان بُوَد
آبی که اشک بر رُخ مدهوش میزند
ساکن نمیشود نفس ناتوان من
زین دِشنهها که بر لب خاموش میزند
گویا به یاد تشنهلب کربلا، حسین
توفان شیونی ز لبم جوش میزند
تنها نه من، که بر لب جبریل، نوحههاست
گویا عزای شاه شهیدان کربلاست
شاهی که نور دیدۀ خَیرُالأنام بود
ماهی که بر سپهر مَعالی، تمام بود
شد روزگار در نظرش تیره از غبار
باد مخالف از همهسو بسکه عام بود
آب از حسین گیرد و خنجر دهد به شمر
انصاف روزگار، ندانم کدام بود!
آبی که خار و خس، همه سیراب از آن شدند
آخر چرا بر آل پیمبر، حرام بود؟
خون، دیدهها چگونه نگرید بر آن شهید
کز خون به پیکرش کفنِ لعلفام بود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
آن خضرِ اهلبیت به صحرای کربلا
نوشید آب تیغ، ز بس تشنهکام بود
تفتند زآتش عطش آن لعلِ ناب را
سنگیندلان مضایقه کردند آب را
ای مرگ! زندگانی از این پس وبال شد
جایی که خون آل پیمبر حلال شد
مهر جهانفروز امامت به کربلا
از بار درد، بدرِ تمامش هلال شد
شاخ گلی ز باغ امامت به خاک ریخت
زین غم، زبان بلبل گوینده لال شد
افتاده بین به خاک امامت ز تشنگی
سَروی کزآب دیدۀ زهرا نهال شد
تن زد در این شکنج بلا تا قفس شکست
بر اوج عرش، طائر فرخندهبال شد...
از خون اهلبیت که شادند کوفیان
دلهای قدسیان همه غرق ملال شد
آن ناکسان ز روی که دیگر حیا کنند
سبط رسول را چو سر از تن جدا کنند؟
خونین لوای معرکۀ کارزار کو؟
میدان پر از غبار بُوَد، شهسوار کو؟
واحسرتا که از نفس سرد روزگار
افسرده شد ریاض امامت، بهار کو؟
زآن موجها که خون شهیدان به خاک زد
توفان غم گرفته جهان را، غبار کو؟...
تا کِی خراش دیده و دل، خار و خس کند
آخر زبانۀ غضب کردگار کو؟
کو مصطفی که پرسد از این امّت عنود
کای جانیان! ودیعت پروردگار کو؟
کو مرتضی که پرسد از این صرصرِ ستم
بود آن گلی که از چمنم یادگار، کو؟
ای شور رستخیز قیامت! درنگ چیست؟
آگه مگر نهای که به عالَم عزای کیست؟
محمدعلی بن ابوطالب متخلص به حَزین و معروف به شیخ علی حزین در سال ۱۱۰۳ هجری قمری در اصفهان زاده شد. او جهانگرد و دانشمندی جانورشناس و همچنین از آخرین شاعران بزرگ سبک هندی بود. از آثار حزین لاهیجی میتوان به «تذکره شعرا»، «دیوان اشعار»، «صفیر دل و حدیقه ثانی در برابر حدیقه سنایی» و «تذکارات العاشقین در برابر لیلی و مجنون» اشاره کرد. این شاعر در ۱۱۸۰ هجری قمری و در سن ۷۷ سالگی درگذشت.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: محرم در شعر محرم 99 محرم
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۰۵۷۱۹۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
منش طلبگی | الماس گرانبهای روحانیت
در زیر به انتشار گزیده ای از بیانات مقام معظم رهبری در خصوص «منش طلبگی» در شماره های مختلف خواهیم پرداخت.
امروز، اگر روحانیت از زیّ خود خارج بشود و قدرتطلبی و قدرتنمایی و سوء استفاده بکند و اگر عملی از او سر بزند که حاکی از ضعف تقوا و ورعی باشد که مردم در او سراغ کردند و به او اعتماد دارند، هر کدام از اینها لطمهاش غیرقابل جبران است.
از این جهت هم، امروز وضع ما روحانیون استثنایی است، یعنی با دورهی قبل از انقلاب فرق میکند. البته، در دورهی قبل از انقلاب هم، اگر از یک روحانی کاری سر میزد، ضایعه بود و به همهی روحانیت سرایت میکرد، اما امروز چون نظام، نظام اسلامی است و روحانیون مظهر اسلام هستند، ضایعه فقط متوجه جمعی از روحانیون - یا حتّی جمع روحانیت - نمیشود، بلکه ضایعه متوجه اسلام میشود و به این زودی هم قابل جبران نخواهد بود.
در این زمینه، امام بزرگوارمان خیلی توصیههای آموزنده کردند.
باید حفظ زیّ روحانیت و همان رابطههای قدیمی و معمولی با مردم و همان اعمال و حرکاتی که انتزاع تقوا و ورع و ایمان و پایبندی شدید به دین از آن میشد و اجتناب از هر چیزی که این اصل را مخدوش بکند، مورد تأکید و توجه قرار بگیرد.
«بیانات در دیدار با علما و روحانیون سراسر کشور در آستانه ماه محرم، ۱۳۶۸/۰۵/۱۱».
اگر خدای نکرده بر اثر بیتوجهیها، غفلتها، وقتنشناسیها، وظیفهنشناسیها و منحرف شدن از خط معمولی روحانیت در طول هزار سال، آن ذخیرهی هزارساله آسیب ببیند، آن الماس گرانبهایی که بر اثر گذشت قرنها و عصرها و دورهها و مجاهدتها و اخلاصها بهوجود آمده بود، خدشهدار شود، یا بشکند، باز روزگار زیادی لازم خواهد بود، تا بشود آنچنان ذخیرهیی را فراهم آورد.
در این روزگار، اولین بایدِ ما معممان و متزیّیان به زیّ علم و روحانیت، حفظ آن آبرو و حیثیت هزارساله است که بحمداللَّه در طول دوران انقلاب، این آبرو مضاعف شد و چهرهی روحانیت شیعه، به خاطر گذشت و فداکاری، درخشندگی پیدا کرد.
«بیانات در دیدار جمعی از روحانیون، ۱۳۶۹/۱۲/۲۲»